Terug thuis

Voila,

de reis zit erop, spijtig, maar we zijn toch gelukkig om terug te zijn ook.

Alle vluchten voortreffelijk verlopen, de oevrtocht van New York naar Brussel heeft de 777 zelfs afgelegd in 6 uur en 10 minuten.

We gaan nu al eens uitkijken waar we volgende keer kunnen naartoe gaan.

Ik post later nog wel wat bijkomende foto's.

Tot ziens.

Eddy en Carine

In San Jose

Dag iedereen,

ondertussen wordt dit waarschijnlijk het laatste bericht dat we vanuit Costa Rica sturen aangezien de vakantie zo goed als ten einde is.

Vanmorgen zijn we de Poas vulkaan gaan bezichtigen. Dit is een van de enige aktieve vulkanen ter wereld waar je tot op de rand mag komen.

We hadden geluk. Meestal is de krater in de wolken verborgen maar deze keer was hij volledig zichtbaar.

Zelfs vanop 150 m afstand hoor je werkelijk het water borrelen. Ook zie je constant stoompluimen opstijgen. Met wat geluk zet ik er wat foto`s bij.

Daarna zijn we even naar de luchthaven gerden om te kijken als we voor de vlucht van New York naar Brussel een upgrade kunnen krijgen. Upgrade voor de vlucht van San Jose naar New York was 120 euro per man (first class), dus we hadden er goede hoop op dat voor de andere vlucht ook een schappelijke prijs kon.

Raad eens hoeveel ? Ik lag bijna op mijn rug. Per persoon 2399 euro bijleggen, dat zijn nogal batjes, he ? Ze kunnen hier fijntjes de boom in. We laten het maar zoals het is.

We zijn hier nog snel een mondje gaan eten (we zitten in Grecia, hier staat een kerk die volledig uit roeste stalen platen gemaakt is en die door Belgie aan Costa Rica geschonken is in 1890, ze konden weer niets goedkopers weggeven, de beulzakken).

Straks gaan we de rugzakken terug opvullen, tenminste als onze was al gedaan is.

En dan vanavond vroeg in onze kafzak, want we stijgen morgen al op om 8.00 uur en als alles goed is, zijn we 24 uur later in Brussel, namelijk zaterdagmorgen om 07.45 uur.

Tot later.

Naar San Jose

Het heeft de hele nacht gegoten. We hebben samen wel 7,5 oog dichtgedaan.

Om 5.00 u dan maar opgestaan. Kon niet anders, de perlut zat dikke.

Ondertussen is hij al weer vermagerd.

We hebben niet gewacht op het ontbijt om 8.00 uur. Wat moeten we hier nog al die tijd zitten doen ?

Het is vandaag tenslotte een rit van om en bij de 6 uur, volgens de papierkes.

Iets voor 7 uur zijn we dan vertrokken. De wegen waren toch minder overstroomd dan gisteren aangezien het laag water was en het regenwater dan makkelijker naar de zee kan stromen.

Onderweg zijn we natuurlijk nog gestopt om te ontbijten, en hebben nog een paar pauzetjes ingeschakeld ook.

We zijn in ons hostel aangekomen om 12.15 u, goed gefietst dus.

Deze namiddag zijn we nog naar de Ave Zoo geweest. Leuke zoo, een beetje te vergelijken met Antwerpen qua grootte.

Nu zitten we in Grecia dit berichtje te schrijven.

ik hou jullie morgen wel voor de laatste keer op de hoogte.

Tot morgen.

Puerto Viejo

Vandaag zal er niet veel te vertellen vallen.

We gingen eerst de Chocolade-tour doen, maar toen we daar aankwamen begon het weer heel hard te regenen. Even gewacht op de parking van dat spel, maar het bleef maar gieten.

Probleem was nu, wat gaan we nog doen ?

Hier kun je namelijk niets vinden wat indoor is, alles speelt zich buiten af.

Veel goesting om ons heel de dag te laten natregenen als verzopen katten, hadden we toch niet.

Ha, een idee, we gaan kreeft eten in Manzanillo bij Maxi´s.

Het is wel een eindje rijden naar Manzanillo, daar stopt de weg eigenlijk, je kan niet meer verder. Als je nog door de kleine paadjes door de jungle zou rijden, dan ben je in een half uur in Panama.

Daar aangekomen hebben we een pintje gedronken in de bar. We konden nondedju niet anders. Was dat restaurant niet gesloten zeker ...

Ondertussen waren we al rond 13.00 uur en zijn we maar terug afgezakt naar Puerto Viejo. Daar zijn we gaan eten bij een Italiaan en hebben daar ook even onze mail gechecked.

Dan nog maar even rondgelopen in het dorpie zelf. Winkel in, winkel uit, winkel in, winkel uit, stop ... er zijn er maar drie. Toch nog een schone klakke op de kop getikt, letterlijk.

Nog maar een cocktailke gedronken. Ondertussen giet het hier verder en als ik zeg gieten, dan is dat ook zo. Als je bij ons een grote stortbui hebt, OK, doe dat hier maar maal 4.

We zijn toch al 18.30 u geraakt. Wat zijn we dan gaan doen ? Terug naar de Italiaan en een kipje gaan eten (kippo al la spitto).

En van verveling zijn we dan maar met een boek ons bed ingekropen.

Salut.

Naar de Caribische kust

Deze morgen zo vroeg mogelijk vertrokken. We wilden zeker nog de vulkaan Irazu zien met zijn meer van smaragdgroen water.

Even ingesteld op onze gps en wijle weg.

Ons Germaine stuurt ons straatje in, straatje uit, bergop, bergaf. Hoe smaller en hoe steiler de wegjes, hoe liever ons Germainehet heeft.

Na zo al anderhalf uur rondgehotst te hebben (en ook met het weer dat steeds slechter wordt) besluiten we de rit maar af te blazen.

Ge moet nu eens raden. Als we nog een tiental minuten onderweg zijn, waar komen we voorbij. Aan onze lodge waar we 2 uur geleden aan vertrokkken zijn.

Ons Germaine heeft ons goed aan ons pietje gehad.Twee en een half uur en 75 km verloren.

We gaan dan maar zo snel als mogelijk op weg naar ons eindpunt,Puerto Viejo de Limon.

Dat ligt wel nog 127 km ver.

Als we daar om 15.00 u arriveren, is het wel genoeg geweest. Pffff ...

Nog even naar het stadje zelf, een pintjeen een caipirinha gedronken (ik ben wel nog altijd achter de drank aan het zoeken), een hangmatje gekocht en dan gaan eten. Eten was wel heel lekker.

We hadden ook weer terug heel het restaurant voor ons alleen (afgezien van de 3 katten die daar rondliepen).

Ik zet later wel nog eens wat foto´s van ons logement op. Het is iets speciaals.

Tot morgen.

In en rond Guayabo Lodge

Vandaag op tijd ons ontbijtje genomen, want we willen naar de top van de vulkaan Turrialba.

Het zijn allemaal heel smalle paadjes, bovendien heeft het vannacht nog goed geregend, oppassen dus.

We naderen gestaag maar plots komen we op een paadje waar enkel gecertificeerde 4x4 - voertuigen mogen rijden.

We proberen het toch maar. Het was volgens onze gps ongeveer 5,6 km op die manier. Na ongeveer 1 km komen we een ranger van het Nationaal Park Turrialba tegen. Doordat de laatste de vulkanische activiteit veel erger is geworden de laatste tijd, is de krater afgesloten en mogen we niet verder. We kunnen enkel enkele foto´s maken van de top met enkele rookpluimen. Spijtig.

Daarna rijden we naar de enige archeologische site in Costa Rica, Guayabo National Monument.

Terwijl we naar beneden wandelen begint het water te gieten. Iedereen vlucht weg maar wij gaan door. Heb daar wel enkele natte foto´s kunnen maken. Het was toch de moeite. Voor de laatste foto moest ik wel de afgelijnde paden verlaten (wat zeker niet mocht) maar aangezien er niemand meer was ...

Zo nat als een hond, zijn we daar nog een Imperialke gaan drinken.

Ik had in een van ons boekskes gelezen dat er een goed restaurant was in Turrialba en we besloten daar naartoe te rijden om te vragen als je moest reserveren voor vanavond.

Daar aangekomen (het was toen al 14.00 u) hebben we beslist dat we ermeer deugd van zouden hebben om nu te eten dan vanavond (ook al omdat we dan niet in het donker de 35 km moeten afleggen).

Het eten was inderdaad voortreffelijk. Kijk maar eens naar de foto´s.

Daarna terug naar de lodge waar we nog enkele witte wijntjes soldaat gemaakt hebben.

Naar Turrialba en omgeving

Dag,

vandaag verhuizen we van Dantica Lodge naar Guayabo Lodge in de omgeving van Turrialba. Ook in de bergen maar hopelijk een stukje warmer. Vooruit met de geit.

We rijden eerst terug tot in Carthago waar we bekijken wat we onderweg nog kunnen bezichtigen.

We hebben een hele toer gedaan rond het Carchi-stuwmeer. Aan een van de brugjes stonden ze levende verse rivierkreeften te verkopen. Ze waren wel veel groter dan bij ons. Het water uit mijn mond liep bijna tot uit de auto. Maar niets aan te doen, wat ben ik nu met levende rivierkreeften ?

We zijn onderweg ook nog gestopt bij een heel oude koffieplantage en zijn iets gaan drinken in de villa daarvan dat nu bar en restaurant is.

Alhoewel het nog maar 12 uur is heb ik toch maar een cremeke gegeten met een warme suas erbij, gemaakt van hun koffiebonen. Was niet slecht.

Dan besluiten we om nog naar de archeologisch opgravingen hier in de streek te gaan kijken. Dat was buiten Germaine gerekend.

Ze stuurt ons eerst 20 km buiten stad en we moeten daarna nog 21 km over onverharde weg. Eens dat tweede baantje ingeslagen draaien we na 500 m ons kar. Het is nog slechter dan Parijs-Dakar en als we dat 21 km moeten volhouden, dan hangen mijn noten tot op het autotapijt, denk ik.

By the way, met mijn benen gaat het nog altijd niet zo goed. Kan nog niet recht lopen. Waarschijnlijk denken ze in het hotel dat ik hele dagen stomdronken loop ofwel dat ik in mijn broek gescheten heb.

Na terug uit dat straatje geraakt te zijn, zijn we rechtstreeks (allee, 36 km verder) naar Guayabo Lodge gereden. Het ziet er uit als een zwitsers chalet, maar alles ziet er verder netjes uit.

Vanavond ter plaatse gegeten (morgen zeker niet) en onze duiker binnen.

Na een 25-tal bladzijden in ¨De hel van Guantanamo¨ gelezen te hebben, is het zandmanneke daar.

Tot morgen.

Dantica

Ongelooflijk maar waar, toch lekker geslapen in onze frigo.

Even wat uitstapjes maken.

We hebben een hele autorit gemaakt tussen de verschillende koffiedorpjes, heel leuk.

Daarna nog doorgereden naar Carthago, om er de basiliek te gaan bezichtigen.

Wel een kerk waar je kippevlees van krijgt. Morgen is er namelijk bedevaart hiernaartoe, maar reeds dagen aan een stuk voor de bedevaart komen de mensen naar de basiliek. Ze zetten zich op hun knieen aan de ingang van de kerk en kruipen zo op hun knieen naar het altaar. Het geeft je een vreemd gevoel.

Daarna zijn we eens lekker junkfood gaan eten, namelijk naar Mc Donalds.

We beslissen om vanavond in ons huisje te eten. Er zal namelijk niks slecht worden, want het is een grote frigo.

Gestopt in een supermartkt (Super GB van Carthago) om kaas, boter, stokbrood, een mes en wat drank te kopen.

Tegen dat we in ons huisje aankomen, zien de zakjes chips er als opgeblazen ballonnen uit. Dat komt doordat we op zo´n grote hoogte zitten. Bij ons zeggen we dikwijls: ge kunt mijne zak opblazen. Hier is het makkelijker: ze doen het namelijk zelf.

Nog koffie gemaakt (het was wreed slappe) en lekker gegeten.

Tot morgen.