Naar San Gerardo de Dota

Hier zijn we weer.

Vandaag vertrokken uit El Mono Feliz.

Ondertussen kan ik al bijna niet meer gaan en ben ik nu het spaanse woord voor ¨rolstoel¨ aan het opzoeken, je weet maar nooit.

Gelukkig komt het zover niet. In het westvlaams zeggen ze: ¨pietjekken¨. Vertaal zelf maar.

Op weg naar Dantica Lodge.

Onderweg nog naar de markt geweest in San Isidro. Ik ging nog een kilo biefstukken meebrengen voor thuis, maar ze zullen niet goed blijven, denk ik.

Ook binnengegaan bij de Pharmacy. Daar een zalf gevraagd voor de roodheid. Ik toon mijn knie en die kwiet vraagt: ¨allergy ???¨. Onnnozele knuppel, vaneigens niet, ´t es van de sol. Teveel sol. Geef hier die pulle.

Het weer is hier weer denderend, zo´n 35 graden of iets meer.

Nog een fokkietje gaan drinken en een belleke naar Carinehaar ma, en wij op weg naar de bergen.

We moeten hiervoor over de Cerro de la Muerte. Datis de hoogste berg van Costa Rica. Ik denk 3451 m hoog. De naam komt voort van de ezels die vroeger de vrachten over de bergen brachten en dikwijls van de kou omkwamen.

We stoppen nog even onderweg om een luchtje te scheppen (vaneigens onze pollepel vergeten). Als we uit de auto komen moeten we toch al een truitje meer aandoen.

Aangekomen in Dantica, ziet het complex er heel verzorgd uit. We krijgen een bungalow waarvan een volledige wand vensters zijn van vloer tot plafond. Wel nog een truitje bij aangedaan. We kunnen hier wel niet weg omdat het dichtste restaurant 45 km ver is, te ver dus. De eigenaars raden ons aan bij een lokale soda (dat zijn kleine costaricaanse restaurantjes) te gaan eten. Dat hebben we maar gedaan.

Om18.00 uur daarnaartoe gegaan. Bij Doña Miriam heet die brakke hier.

Miriam doet heel erg haar best. We vragen een pintje. Neen, alleen vers mora-sop. Datis een vrucht die een beetje op een freze trekt.Na nog 50 gram suiker bij te doen, kun je er al van drinken.

Wat serveert ze dan ? Kiekebillen (lekker) en forel, maar hier is het vlees roze. De forellen zijn heel lekker. Ze zet ook een grote pot zwate bonen op tafel maar we vragen haar vriendelijk deze aan de kippen te gieten. Als groenten krijgen we karoten, een soort courgette en iets dat op een patat trekt maar het heeft de smaak van appels of peren (we kunnen het niet goedthuisbrengen)en wij krijgen ook bakbananen, zeer lekker. Dat alles met een kom rijst waarmee je 44 chinezen kun opkweken. Tot slot een desserke, verse mango in een siroopje. Daarna nog koffie met cake. De cake smaakte naar brood maar dat geeft niet.

Wat hebben we daarvoor betaald ? 8000 colones, dat is omgerekend 10 euro.

By the way, om 19.15 u waren we al terug op de kamer. Ja, we moeten hier rap eten, hee ?

De temperatuur in de kamer is nu gezakt tot een 10-tal graden, denk ik. We hebben een kleine chauffage, maar daar kun je nog uw grote teen niet mee verwarmen, zelf al je hem ertegen steekt. Rap onder de donsdekens.

Salut.

Ojochal

Vandaag gaat het gebeuren: wegaan op zee.

Na het ontbijt al direkt 100 gram Touristil gepakt (tegen de zeeziekte) en wijle weg.

Als we ter plaatse zijn, komt daar een vent van 2 m lang zeggen dat de boot onderweg is. Wij staan al naar de zee te kijken maar blijkbaar komt de boot over het land. Dat zal stuiven.

Inderdaad, een 5 minuutjes later komt daar een Landrover van het jaar stillekes aangesjoktmet daarachter inderdaad een boot. dat ziet er nog redelijk uit.

Het is nog een hele toer om die boot in het water te krijgen, want die moet direkt aan het strand in de golven gelost worden, maar we geraken toch weg.

Eerst een beetje parallel met de kust gevaren. Ik onderdruk ondertussen mijn opstijgend ontbijt. Ik had een heel lekker spiegeleitje gegeten en dat wil ik niet kwijt. Als ik moet overgeven, dan zal ik dat met mijn tanden op elkaar doen. Dan blijven de brokken toch binnen.

Opeens roept de schipper om eens rechts van de boot te kijken. Waauw, dolfijnen, de zeeziekte is direkt over. We zien er een heleboel. Fantastisch. Ik had wel niet verwacht dat dit zo´n grote beesten waren.

Na een half uurtje gedolfijnd te hebben varen we nu full speed de zee op, tot zo´n 7 km uit de kust. We zijn op zoek naar bultrugwalvissen met hun jong (die zitten hier deze tijd van het jaar). We varen een 2-tal uren rond maar we kunnen de parkeerplaats van de walvissen niet vinden.

Spijtig, ze hadden blijkbaar een dag conge (zoals alle beesten die we willen zien trouwens).

Tijdens de boottrip hadden we ons goed ingesmeerd tegen de zon. Wat hadden we natuurlijk niet gedaan ? Ons benen ingesmeerd.

Resultaat ? Ge kunt het raden zeker ? Goed verbrand.

We zijn daarna nog even naar stenen bollen gaan kijken uit de prehistorie (neen, niet die van Guy Deprez). Deze liggen overal in het dorp Palmar Sur verspreid. Ze weten echter nog niet wat de betekenis ervan is. het zou iets te maken hebben met de zon, iets gelijklopend met bijvoorbeeld Stonehenge in Engeland.

We hebben de bollen (niet allemaal) wel gezien, maar tegen de tijd dat we konden uitstappen, begon het te gieten. En het bleef maar gieten. We zijn maar wijselijk teruggekeerd want we moesten nog 40 km terug.

Tegen de tijd dat we terug zijn en dat we op ons terraske zitten, zie ik er al uit als een hevige supporter van KV Kortrijk (ik mag gerust in de hoofdtribune gaan zitten). Dat begint al serieus zeer te doen ook. Insmeren geblazen.

In de vooravond zijn we gaan eten in Citrus, ook al zo een mooie zaak. Echt sfeervol en het eten ook al niet mis. Ik drink nog een Irish Coffee, maar hier doen ze dat anders. Geen whisky maar ze doen Baileys in de room. Niet slecht maar toch geen Irish Coffee zoals in ´t Pleintje.

Tot dan.

Van Bejuco naar de blije aap

Vandaag zijn we vertrokken uit het hotel.

Eerst zijn we naar het nationaal park Manuel Antonio getrokken om er te wandelen.

Maar eerst zijn we gestopt in een winkel om terug een glazen kikker te kopen. Weet je wat ? We hebben er 2 gekocht en een glazen hagedis.

Terug naar het park.

We hebben een nieuwe taktiek ontwikkeld. We betalen namelijk niet meer voor een gids die ons het park en de dieren toont. Neen, we blijven op ons sokken een 50-tal meter achter een groepje met een gids. A

Als die dan blijven staan en de gids haalt zijn verrekijker boven, dan ben je zeker dat er iets zit. Als iedereen dan vertrokken is, dan gaan wij kijken. Slim, he.

Zo hebben we hele kleine aapjes gezien (Squirrel Monkey), een gebrilde kaaiman (lenzen -1,50/+2.00), enkele leguanen en snukbeer.

Dan maar vertrokken naar onze volgende plaats want het is een heeeeeeeeel eind rijden.

We hebben het gemakkelijk gevonden dank zij Germaine (dat is onze Garmin-gps).

El Mono Feliz (vandaar de blije aap) is een mooie B&B, met verschillende huisjes.

Allee, we zitten in huisje 2. Alle bagage naar binnen gebracht en uitgehaald. Plots komt de eigenaar binnen dat er aan het warm water gewerkt is vandaag en dat ze dat nu gaan testen. OK, alles lukt.

Nog even in de grote tuin gaan wandelen tot aan de beek. Dat duurde niet erg lang. Welgeteld precies 16 muggebeten. Maar rap terug naar het huisje.

Na een half uurtje hoor ik een luide knal. Vulkaanuitbarsting ?

Neen, godver, de buis van het warm water is terug gesprongen. Patat boem.

Alles terug ingepakt en naar een andere bungalow, miljaar, hebben we hier al gezweet.

Wat nu ? Carine heeft een lumineus idee. We kunnen de was doen voor 1000 colones.

Voor de eerste keer in 25 jaar (en dan nog in Costa Rica) sta ik de was aan de draad te hangen. De nieuwe man ... mij niet gezien.

Op aanraden van de eigenaars moeten we eens restaurant Exotica proberen. Dat doen we ook. En met succes. Je zou niet verwachten dat in zo´n godvergeten gat, zo een klasserestaurant te vinden is. Heerlijk.

Salut en slaapwel.

Hotel Bejuco

Eindelijk terug internet, niks aan te doen, zo gaat dat hier.

Gisterenavond hebben we het ons gemakkelijk gemaakt. We hebben in het hotel zelf gegeten.

Wel leuk, heel het restaurant voor ons alleen.

Vanmorgen zijn we eerst vertrokken naar de Aerial Tram, dat is een soort gondel aan een draad waar je mee door of boven het oerwoud zweeft.

Wablieft ? 55 dollar per persoon voor 1.5 uur, dat is een beetje teveel van het goede. Dat geven we niet.

Daarna zijn we naar een serpentarium gegaan waar ze allerlei slangen en puiten hadden. Zeer mooie pijlgifkikkertjes trouwens. Veel slangen waren ziek, volgens de eigenaar, ze zaten vol met teken, zodat hij geen tijd had om met ons rond te lopen. Wel een mooi tuintje.

Nu even gaan uitrusten in het hotel en dan naar Manuel Antonio. Dat is een mooi kustplaatsje.

Eerst zijn we gaan aperitieven in een zaak die zich in een oud vrachtvliegtuig bevindt. Heel lekkere caipichaca trouwens, Isabelle.

Daarna gaan eten in Gato Negro (zwarte kat). Heel lekker.

Dan nog 31 km terugrijden naar het hotel, in het donker. Dat is hier geen pretje. Heel geconcentreerd rijden. Onderweg trouwens nog een serieus accident gezien (met een manneke op een velo).

Tot dan.

Naar Parrita

Voila,

hier zijn we weer terug.

Vandaag wordt het weer een kort verslagske omdat we weer een dag hebben waarbij we nogal lange verplaatsingen hebben.

Volgens Carine heb ik nogal een woelige nacht gehad. Blijkbaar kan ik niet verdragen dat ik overal blauw zie, dus moet ze er ook van delen. Ik heb zelfs een gevecht gehad met mijn muskietennet. Wie er gewonnen heeft, weet ik niet. Ook met mijn grote teen ergens tegen een poot van het bed geschopt, maar vermoedelijk niets gebroken.

Toch vanmorgen op tijd vertrokken omdat we zeker op tijd moeten zijn om de ferry te nemen. We waren ter plaatse om 10.00 uur maar de ferry vertrekt pas om 11.00 uur, geen probleem dus.

Mooi op tijd vertrokken voor een overtocht van iets meer dan een uur.

Er zijn daar wel twee stommekloten die perse van voor op die boot willen staan in de volle zon. Hoe zien die eruit als de boot aankomt ? Gelijk twee gekookte kreeften.

Ken je die gasten ? Hier, lulje en snulje.

Inwrijven is de boodschap.

Na een rit van een drietal uur zijn we nu in Parrita aangekomen, hotel Bejuco. Het ziet er mooi uit, met zwembad en al. Mooie kamers, voor de eerste keer deze reis hebben we airconditioning en TV. Wat een luxe.

Vanavond nog wat lekker ontspannen. De rest horen jullie later wel.

Buenas noces.

Cabuya 2

Vannacht goed geslapen tot we rond 2 uur wakker werden van immens onweer en donderslagen. Praktisch alle 2 seconden een blikseminslag, niet te doen. En waaien en regenen, niet normaal.

's Morgens horen we dan dat er op twee kilometer van waar we zitten het oog van de orkaan gepasseerd is en nogal wat schade veroorzaakt heeft. Weeral chance.

We zijn in de voormiddag vertrokken naar het National Reserveperk Curu. Kortere paden dan het vorig park dus dat kan al niet meer stuk. De paden zijn nogal glibberig, wat wil je na het weer van vannacht. Over het algemeen toch goed te doen. We moeten in de lagune aan de zee uitkijken voor krokodillen. Die mannekes zitten hier gewoon in het wild en wij willen nu perse niet op een been naar huis. We zien heel veel rode krabben die zwaaien met een witte drapeau. Wenkkrabben heten ze dat. Er zitten er duizenden. Maar om er 1 op foto te krijgen, dat is wat anders. Ze floepen direkt hun holletje in als ze je zien (miscchien wel normaal in ons geval).

Bij het klimmen op een hoge opstap bonk ik uit alle geweld met mijn klakke tegen een ongevallen boom. Hmm, die lag hier daarnet nog niet. Chance gehad anders zat ik nu met 4 blauwe ogen (en een blauwe duim).

Het was al bij al een mooie wandeling.

In de namiddag iets gaan eten in Tambor. Lekkere visnuggets en een cheeseburger. Plots hoor ik een luide knal en ik zie Carine daar zitten volledig onder het bloed. Amai, wat is er hier gebeurd ? Wel het zit zo: Carine wilde wat ketchup pakken voor op haar burgerke maar blijkbaar was dat spul een beetje over datum. Dat tomatenspul was dus aan het gisten en zo stond heel die fles onder druk. Vandaar ... Weeral een T-shirt aan de wuppe.

Nu terug naar onze verblijfplaats in Cabuya en rustig een boeksken gelezen.

's Avonds nog een klein hapje gaan eten in Montezuma.

Tot dan.

Cabuya

Hi,

bijna het horloge rondgeslapen. We waren pas om 7 uur wakker.

Weer een lekker ontbijt gekregen.

Vandaag gaan we het nationaal park Cabo Blanco bezoeken dat hier vlakbij ligt.

Ingang 11500 colones. Dat is ongeveer 12 euro voor twee.

De wandeling is 4.5 km lang en we worden ervan verwittigd dat het een hele pittige wandeling is.

Met volle moed gaan we op pad. Bergop, bergaf, klimop, klimaf. En dat bij een temperatuur van om en bij de 35 graden. We hebben wel voldoende drinken meegebracht, gelukkig maar.

Het zweet loopt al snel in onze schoenen, maar dat geraak je gewoon. We hebben ons dan even neergezet en hebben de Marie-Louise gezongen.

Na een tweetal kilometer begin ik last te krijgen van mijn knie ( je weet wel, den die zonder kruisbanden).

Even verder hebben we toch wijselijk besloten om de wandeling af te breken en op ons stappen terug te keren.

Het was geen slecht besluit want tegen dat we weer aan het begin waren brandden mijn knie zijn 4 pinkers al. Oef, gehaald.

Op de tomtom kijken we hoever het is om benzine te tanken. Geen probleem, slechts 7 km.Na een beetje beseffen we dat het wel heel lange kilometers gaan worden.

Het paadje is precies uit het roadboek van de Camel-trophy gehaald. Door de bergen, modder, slijk, enorme slagen in de weg gemaakt door de regen, door drie rivieren moeten rijden. Enfin, toch gehaald. Komen we dan bij dat tankstation aan, is dat spel niet gesloten, godver. Zij zijn waarschijnlijk naar de markt in Gullegem.

Dan maar 15 km verder gaan tanken en ondertussen een gaan drinken.

Nu zitten we in Momtezuma aan de kust en hebben we ondertussen iets gegeten. Vannamiddig even uitrusten want vanavond keren we naar hier terug om te eten. Het is wel weer dwars door de bergen in het donker maar tempis.

Vandaag geen foto´s want trage internetverbinding.

Doei.

Reisdag naar Cabuya

Dag,

vandaag niet te veel te melden. Na het ontbijt zijn we vertrokken richting Cabuya. Dat ligt helemaal op het puntje van het schiereiland Puntarenas, naast Montezuma.

Gereden via Santa Rosa, even gestopt. Bij het uitstqppen slaat de deur van de auto een beetje te snel dicht.

Patat, met mijn duim ertussen. Het was direkt zoals in het liedje: twee ogen zo blauw en nu nog een duim erbij. Hij klopt als een flitsende lamp (zoals in de tekenfilmkes van Popeye).

Wij zijn weer over wegen gepasseerd waar er precies 1000 koeien over gelopen hadden. Putten, bulten en ook af en toe wat stront.

Na een hele tijd gereden te hebben toch aangekomen bij Beachhotel Celaye aan de kust.

Het zijn Belgische eigenaars, vriendelijke mensen. We krijgen een bungalow met beneden wc en badkamer en boven de slaapkamer (met muskietennet).

In de vooravond hebben die mensen eten klaargemaakt, voor Carine pasta met Gorgonzola en voor mij een levende verse dorade. Allebei heel lekker.

Vandaag vroeg in ons bedje.

Slaapwel.